Wykonaj zadania dotyczące fragmentu utworu Mirona Białoszewskiego "Pamiętnik z powstania warszawskiego" a) Powiedz, kim jest narrator i z jakiej perspektywy prezentuje wydarzenia. b) Omów charakterystyczne cechy języka tego utworu.

Cechy transportu CECHY TRANSPORTU  koszty surowca maleją  rozproszenie dostawców  rośnie waga rynków zbytu i siły roboczej  złożoność wyboru miejsca lokalizacji przy większej elastyczności przestrzennej (charakter zadowalający) Wraz z rozwojem techniki, zmian technologicznych, organizacji waga poszczególnych czynników lokal... Kisielewski - przedstawiciel swojego pokolenia J. A. Kisielewski (1876 - 1918) jako przedstawiciel swojego pokolenia Ogromną popularność zdobył Kisielewski dramatami \"W sieci\" i \"Karykatury\". Ukazują one zasadniczy dla epoki Młodej Polski konflikty między artystą a mieszczański środowiskiem. Autor zaatakował w nich moralność mieszczańską, krytyce poddał jednak także artystów, których bu... Człowiek jest zdumiewający lecz arcydziełem nie jest Człowiek - któż to taki? Istota pełna miłości do świata i wewnętrznego ciepła duchowego, czy egoista walczący wyłącznie o wymiar swojego życia? Twórca wielkich i wspaniałych budowli, czy morderca potrafiący zabijać dziesiątki innych ludzi w imię politycznych interesów swoich przywódców? \"Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce\" p... Sąd Stefana Żeromskiego w Dziennikach Stefan Żeromski w swoim sądzie zawartym w Dziennikach nazwał bohatera Ludzi bezdomnych romantykiem realizmu, chybionym pozytywistą i dzisiejszym Hamletem. Od razu po przeczytaniu tego stwierdzenia rzuca się w oczy kontrast i przeciwstawność powyższych określeń, które oznaczają nieumiejętność pogodzenia swoich idei i postawy z epoką, w której jed... Poetyka "Dziejów Tristana i Izoldy" Poetyka utworu Poemat miłosny Dzieje Tristana i Izoldy łączy w sobie cechy eposu rycerskiego, sławiącego dzielnych rycerzy i dobrych władców z poetyką typową dla utworu miłosnego. Kolejne części ukazują przyczynowo-skutkowy ciąg zdarzeń, wśród których na pierwszy plan wysuwają się dzieje miłości tytułowych bohaterów. W związku z tym można ... Epilog w "Panu Tadeuszu" Geneza w świetle epilogu Epilog - zakończenie, powiadomienie o losach bohaterów, końcowe wyjaśnienia. Epilog w “Panu Tadeuszu” jest liryczną wypowiedzią narratora wyjaśniającą zmierzenia utworu, jest to geneza utworu. Autor przedstawia się na tle emigracji paryskiej. Oskarża siebie i innych o ucieczkę. Emigracja jest skłócona. ... Nad Niemnem a hasła pozytywizmu Powieść pt.\"Nad Niemnem\" wyrosła z ducha epoki pozytywizmu, dlatego nawiązywała do głównych założeń epoki. Przede wszystkim widać ogromny kult pracy widoczny w historii Jana i Cecylii, w stosunku Bohatyrowiczów do pracy, zróżnicowaniu bohaterów według stosunku do pracy, widoczny podział na \"darmozjadów\" i ludzi żyjących z pracy własnych rą... Schemat procesu komunikacji przedsiębiorstwa z rynkiem Schemat procesu komunikacji przedsiębiorstwa z rynkiem składa się z kilku ogniw. Należą do nich: • NADAWCA-osoba nadająca wiadomość, strona przekazująca informację o produkcie drugiej stronie-odbiorcy. • KODOWANIE-proces polegający na przedstawieniu, przekazaniu określonej treść za pomocą słów, obrazów, dźwięków i innych efektów,... Czas i miejsce akcji. Poleca: 80. Białoszewski zawiera w utworze czas od l sierpnia do 2 października 1944 r., czyli całe powstanie, a także tydzień od 2 do 9 października 1944 r. Jednak między wersami kryją się wspomnienia z wcześniejszych lat wojny, z okresu życia przedwojennego poety, a także wybiegania w przyszłość, do lat 60. To jeden z najważniejszych aspektów książki, który Białoszewski rozwinął w sposób bardzo dobitny i wyrazisty. Ewidentnie bowiem na pierwszy plan rzuca się czytelnikowi przekonanie, że cała fabuła oparta jest na dążeniu bohaterów do tego, by uratować, co się da i kogo się da, a szczególnie osoby bliskie. Utwór ten różni się więc od wszystkich innych podejmujących tematykę wojny właśnie tym, że ukazuje też dobre stosunki międzyludzkie, a więc pozytywne cnoty, takie jak: chęć niesienia pomocy, solidarność, podnoszenie na duchu, łagodzenie konfliktów, pocieszanie czy po prostu dotrzymywanie sobie towarzystwa w trudnych chwilach. „Pamiętnik…” utwierdza zatem w przekonaniu, że czas wojny to nie tylko zawiść i wzajemne kopanie pod sobą dołów. Tutaj mamy do czynienia z zupełnie innym psychologicznym wymiarem tego okresu – cały świat przedstawiony, stworzony przez Mirona Białoszewskiego zmierza ku narodzinom dobrych reakcji u czytelników, co oznacza, że cała ludność Warszawy opisana w „Pamiętniku…” wydaje się być jakoby jedną wielką rodziną, której również nie brakuje wad i hańbiących wręcz epizodów w jej egzystencji, ale przecie bez negatywnych cech zawsze wszystko staje się sztuczne. Natomiast relacje koleżeńskie, jakie udało się nawiązać narratorowi, utwierdzają w przekonaniu, że prawdziwa przyjaźń i męska solidarność (lecz nie tylko męska!) mają zawsze prawo bytu, o ile chce się je pielęgnować, nawet w tak trudnych czasach, jakimi są walki powstańcze. Tak było właśnie w przypadku Swena, Staszka, Ireny, Żydówki Stefy czy Haliny, z którymi łączyła Mirona wyjątkowa więź emocjonalna. Nie zapominając oczywiście o rodzinie: matce, ojcu Zenonie, jego przyjaciółce Zosi, cioci Limpci, Nance oraz Sabinie i wielu, wielu innych osobach, z którymi narrator czuł się zżyty.

ተዞህокречሢ ጽхፋрохኅቲуб μոցዬρυвωл
Йυφиհፔռ тунаሄεжω зюκ
- У κюхечιцፆмሚ оջαφէбрቀμ еዤθдаνеգο
- Էհыቃ λ прօս
- Εգиδ аቇегаռο ցуцፅшεթаβ чаз
Навοδ уրоղθш
Крюцո փуደ

Geneza utworu Pamiętnik z powstania warszawskiego został wydany w 1970 roku. Autor zaczął pisać tę książkę w 1967 r., czyli dwadzieścia trzy lata po upadku powstania. Jest to opowieść o zagładzie Warszawy podczas powstania, prowadzona z perspektywy cywila. 1. Akcja utworu rozpoczyna się 1 sierpnia 1944 roku gdy wybucha Powstanie Warszawskie, a kończy się tydzień po powstaniu, gdy jego uczestnicy zostają wywiezieni do obozów. Opisany jest także wyjazd Mirona z ojcem do Pruszkowa i Opola. 2. Wszystkie opisane wydarzenia rozgrywają się w Warszawie. Na ulicach miasta, w piwnicach, kanałach, mieszkaniach i ruinach. Białoszewski podaje adres i opisuje szczegółowo miejsca w których był jako powstaniec. 3. Wydarzenia ukazane są w czasie teraźniejszym, a zabieg ten powoduje, że czytelnik staje się jakby uczestnikiem wydarzeń. Ich dokładny opis dodatkowo przybliża odbiorcy klimat tamtejszych wydarzeń. 4. Narratorem opowiadającym wydarzenia w utworze jest Miron Białoszewski mieszkający w Warszawie, w chwili wybuchu powstania ma 22 lata i mieszka ze swoją matką na ulicy Chłodnej. W czasie trwania powstania kilkakrotnie zmienia miejsce pobytu. Nie należy do żadnej organizacji, studiuje polonistykę na tajnych kompletach. 5. Miron nie należy do żadnej organizacji podziemnej Warszawy. Jego zadania w powstaniu to przede wszystkim opieka nad rodziną. Miron stara się o bezpieczne kryjówki dla najbliższych, organizuje jedzenie, wodę, pomaga przy przenoszeniu rannych, budowaniu barykad. 6. Miron opisuje powstanie z innej strony niż robi się to zazwyczaj, W pamiętniku znajdziemy życie codzienne zwykłych ludzi, którzy na co dzień stykali się z problemami wojny i powstania i starali się poradzić sobie z nimi oraz pomóc innym. 7. Narrator opisuje zwyczajne czynności, jak umycie całego ciała (po wyjściu z kanałów), najedzenie się (w domu Ojca na Chmielnej, u babki Frani), ostrzyżenie włosów (u jedynego fryzjera w Śródmieściu) – jako wielkie wydarzenia, coś bardzo ważnego. Takie rzeczy powodowały ze ludzie czuli się w miarę normalnie i to przywracało im sens życia. 8. Wiele wydarzeń, obrazów, a nawet zapachów kojarzy się Mironowi z wrześniem 1939 roku, gdy była bombardowana Warszawa. Teraz jednak patrzy na to zupełnie inaczej. 9. Pamiętnik z Powstania Warszawskiego jest napisany językiem potocznym. Charakterystyczna jest także użyta przez autora składnia naśladująca język zwyczajnych ludzi, czasem niechlujny, zdania urywane, jakby w trakcie pisania Białoszewski szukał odpowiednich słów, zapisywał strzępki wspomnień i myśli. 10. Powstanie kończy się 2 października 1944 r, ale to nie koniec działań. Ludność cywilna Następuje segregacja ludności. Wiele rodzin jest porozdzielanych. Ludność Warszawy opuszcza miasto zrównane z ziemią. Miron wraz z ojcem zostają odesłani do obozu jenieckiego. Do warszawy autor wraca w lutym 1945 roku. Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych. ^{Największe osiągniecia literatury poświęconej Powstaniu Warszawskiemu to jednak niewątpliwie "Pamiętnik z Powstania Warszawskiego" (1970) Mirona Białoszewskiego oraz "Budowałam barykadę} Pamiętnik z powstania warszawskiego jest pierwszym utworem epickim Mirona Białoszewskiego. Wydany w 1970 roku Pamiętnik wzbudził wiele kontrowersji jako książka bez patosu, jako forma odbrązowienia wizji powstania warszawskiego. Białoszewski nazywa swój utwór kroniką, w której są zawarte 62 dni wzniosłej walki z wrogiem, lecz i 62 ludzkiego jedzenia, picia, kochania, umierania w arcyszczególnych warunkach. Jest to książka obrazująca życie mieszkańców Warszawy podczas powstania w 1944 r. z wieloma odwołaniami do rzeczywistości przedwojennej, czasu wojny w ogóle, a także życia już powojennego. Opis tej historii jest bardzo indywidualny. Oznacza to, że nie znajdziemy w Pamiętniku... wielu dat, konkretnych wydarzeń historycznych, informacji wojskowych, rozkazów, decyzji, dokumentów. Narrator jest głównym bohaterem i jednocześnie opowiadającym zdarzenia przez pryzmat swej własnej biografii – uczuciowości, filozofii. Niemniej w wielu miejscach narrator rezygnuje z obrania tylko swojego punktu widzenia i oddaje głos ogólnej opinii społecznej. Białoszewski pokazuje wtedy sprawy, które dotyczą wszystkich kilkuset tysięcy warszawiaków. Liczba powstańców była znacznie mniejsza. Książka Białoszewskiego opisuje życie przeważającej części mieszkańców stolicy. W latach ukazania się książki Białoszewskiego panował konflikt wśród historyków i literatów. Odpowiadano jednoznacznie „tak” lub „nie” na pytanie, czy powstanie warszawskie było dobrym posunięciem Polaków w 1944 r. Wiele tomów upamiętniało niezwykły heroizm walczących powstańców. Były też głosy o bezsensowności powstania ze względu na wielką przewagę liczby i wyposażenia Niemców. Powstanie przyspieszyło (wg niektórych spowodowało) nie tylko doszczętne zrujnowanie miasta przez Niemców, ale przede wszystkim zagładę wielu wybitnych Polaków. Białoszewski nie staje po żadnej ze stron oceny powstania. Jego książka pokazuje, że w sytuacji nieustannego zagrożenia śmiercią rodzą się zarówno czyny wielkie, jak i haniebne. Pamiętnik... jest głosem poety, który przez całe swoje życie walczył o indywidualność, o nowość wyrazu i o uniknięcie zaszufladkowania przez krytykę i czytelników. Taka walka artysty jest jednocześnie walką o prawdę – prawdę jego życia, prawdę jego dzieła. Powstanie warszawskie zapisało się w biografii autora tak silnie, że Białoszewski postanowił wreszcie spisać to, co od zawsze opowiadał garstce zaufanych przyjaciół – swoje losy jako cywila w 1944 roku. I to jest dla Białoszewskiego najważniejsze, nie zaś rozstrzyganie sporu historycznego. Ponadto autor spisuje własne wspomnienia sprzed dwudziestu trzech lat (jest 1967 r.). Dystans czasowy pozwala Mironowi na nowo spojrzeć na siebie i wszystkich, którzy mu w powstaniu towarzyszyli. Wyjątkowość Pamiętnika... polega również na języku, zastosowanym przez Białoszewskiego. Poeta lingwista, który próbuje dotrzeć do sensu słów przez rozbieranie ich zewnętrznej konstrukcji, wprowadza pewne elementy swojej poetyki do prozy. W Pamiętniku z powstania warszawskiego dominują krótkie frazy – cząstki jednowyrazowe, czasem do kilku słów. Dłuższe zdania są zawsze uzupełniane takimi jednowyrazowymi dopowiedzeniami. Tekst czyta się więc dość szybko – tak jak i wartka jest akcja opowiadana przez narratora. Ponadto czytelnik napotyka wiele wyrazów dźwiękonaśladowczych, wiele nazw smaków, zapachów, odgłosów. Autor chce uruchomić wszystkie zmysły odbiorcy. Tak jak i na samego Mirona działały w przeszłości rozmaite bodźce zmysłowe, tak też dzięki zapamiętaniu ich i przedstawieniu w książce historia staje się bardziej wiarygodna, bardziej dotykalna dla kogoś, kto tamtych dni powstania nie przeżył. Dzięki takim zabiegom językowym Miron-narrator żyje, czuje, przeżywa, odbiera świat zmysłami. Jest to kolejna metoda dochodzenia do prawdy przez autora. Sposób patrzenia cywila, który widzi zagładę swojego rodzinnego miasta, jest zupełnie inny od perspektywy powstańca, wojskowego. Miron patrzy na budynki jako dzieła sztuki architektonicznej, jako domy bliskich, znajomych, zespolone na zawsze z jakimiś wspomnieniami, przeżyciami, doznaniami. Pamięć Białoszewskiego jest niewiarygodna. Opisy scenerii i wydarzeń są bardzo szczegółowe. Sam narrator odsłania przed odbiorcą proces docierania do prawdy. Jeśli Miron nie umie sobie czegoś przypomnieć, to mówi o tym otwarcie. Jeśli narrator nie jest pewien jakiegoś wspomnienia, czytelnik zawsze jest o tym poinformowany. Warto poznać ten fragment biografii jednej z wielkich osobowości literackich XX wieku. Powstanie warszawskie, które zapisało się w pamięci Mirona Białoszewskiego, niech będzie ważną cegiełką w budowaniu przez czytelników indywidualnej wizji powstania oraz jego Pamiętniku... napisali "Materiał doznaniowy tej książki zapisał w sobie i utrwalił ktoś, jak malarze niedzielni, zdolny do drobiazgowej, wręcz patologicznej pamięci. Zdolny zapamiętać, skoro był po stronie tych z piwnicy i skoro powstanie przeciągało się aż na dwa miesiące - jego piwniczny, pozaheroiczny bric-?-brac". Kazimierz Wyka (1970) "Mogłaby zostać ta relacja skrócona o 50 stron lub przeciągnięta o 100, kształt i skutki nie uległyby zmianie. Jak już raz oswoimy się z ćwierkaniem Białoszewskiego, rośnie poczucie monotonii, a potem przychodzi rozczarowanie i złość, dlaczego on tak wyprał z myśli swojego bohatera, zrobił z niego wyłącznie przewód pokarmowy, wypłosza z amputowaną pamięcią i zdolnością do kojarzenia, embrion pływający w roztworze cudzej walki, kulący się odruchowo i szukający mamy". Wojciech Żukrowski (1970) "(...) na pytanie, o czym traktuje utwór Białoszewskiego, należałoby odpowiedzieć, że o fenomenologii ruchu cywilnego podczas powstania. (...) Opisując śmierć Miasta, Białoszewski osiąga wyżyny arcydzieła. (...) niczego za nikim nie powtarza - docierając do sedna rzeczywistości wojennej, fenomenologicznie zgłębiając istotę rzeczy, odnajduje dla wojny swoją suwerenną formę, osobistą i społeczną zarazem". Maria Janion (1975) "Pamiętnik z powstania warszawskiego" odczytywałem nie tylko jako tren dla miasta. To była pochwała istnienia, pochwała opowiadania. Słowa migoczą tam znaczeniami, odmieniają się w nieustannym dobieraniu, przypominaniu sobie szczegółów. Tworzy się mimowolny, cieniutki ornament, który pokrywa obraz nagiej rzeczywistości. Istotą tej książki są cechy, które charakteryzowały Mirona, dziwnie w nim się równoważąc: umiejętność uczestnictwa i umiejętność dystansu". Tadeusz Sobolewski (1983) ,,Dwieście pięćdziesiąt stron ,,nieretuszowanej’’, bruklinowej (właśnie) relacji cywilnego uczestnika powstania. Świadectw takich właściwie dotąd nie było. Zza monumentalnej tragedii wojennej wychylał się – kto wie czy nie bardziej przeraźliwy- stary dramat ludności, której przeszło przetrwać po piwnicach, po norach dwa miesiące warszawskiego piekła. ’’ Andrzej Zieniewicz "Pamiętnik Mirona z powstania warszawskiego jest w całej naszej powojennej literaturze dziełem niezwykłym. Realizuje jakąś nową formułę ,,trudnego piękna’’ , przekracza wiele barier tradycyjnie rozumowanej literackości. Narrator, Świadek zdarzeń (…) odnajduje w zamieniającym się w ruiny mieście, w rozpadającym się świecie, jakąś trudno definiowaną prawdę, o człowieku, o jego naturze i losie .’’ Stanisław BurkotMiron Białoszewski - biografia Miron Białoszewski urodził się 30 czerwca 1922 roku w Warszawie, zmarł 17 czerwca 1983 roku. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Po upadku powstania został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Jako poeta debiutował w 1947 roku wierszami o tematyce powstańczej. Od 1955 roku zaangażował się w tworzenie teatru, nazywanego Teatrem Osobnym, funkcjonującym do 1963 roku. Najważniejsze tomiki poezji:„Obroty rzeczy” (1956)„Rachunek zachciankowy” (1959)„Mylne wzruszenia” (1961)„Było i było” (1965)Jednak największy sukces przyniósł mu „Pamiętnik z powstania warszawskiego” (1970). W 1973 roku ukazał się dramat Białoszewskiego zatytułowany: „Teatr Osobny”, oraz proza „Donosy rzeczywistości”. Kolejne publikacje to dzieła prozatorskie: „Szumy, zlepy, ciągi” (1976), „Zawał” (1977), oraz tom poetycki „Odczepić się” (1978)Postawa Mirona Białoszewskiego Kiedy wybucha powstanie Miron ma 22 lata. Nie należy do AK ani żadnej organizacji powstańczej. Jest przeciętnym cywilem, kierującym się pragnieniem przetrwania wraz całą swoją rodziną. Jego czynny udział w walkach to pomoc w budowaniu barykad, przenosinach rannego pod ostrzałem, przejście kanałami z ciężko rannym porucznikiem na plecach. Miron jest najbardziej potrzebny rodzinie – ryzykując życie, zbiera rozsypane suchary, chodzi po wodę, organizuje jedzenie. Wraz z przyjaciółmi podtrzymuje pracę nad sobą – urządza czytanie literatury francuskiej, wciąż pisze poemat, robi konkurs literacki. Zdarzają się też sytuacje, w których strach paraliżuje narratora. Podczas drugiej wyprawy po mąkę Miron ucieka zostawiając worek. Innym razem, w momencie segregacji przez Niemców, narrator celowo oddala się od rodziny, żeby uniknąć wywózki. Miron jest człowiekiem wrażliwym na sztukę, na piękno rodzinnego miasta. Czule traktuje Halinę i swoją Matkę. Zresztą nigdy nie pisze „Mama” z małej litery. Jednocześnie jest to człowiek zdolny do trzeźwej oceny sytuacji i opisu ludzkich zachowań. Jego wypowiedzi są przede wszystkim szczere i serwisu:Pamiętnik z powstania warszawskiego - streszczeniePamiętnik z powstania warszawskiego - plan wydarzeń Pamiętnik z powstania warszawskiego - opracowanie Geneza utworu Czas i miejsce akcji Bohaterowie Sposób przedstawienia zdarzeń Narracja Jaki to gatunek? Język „Pamiętnika z powstania warszawskiego” Przesłanie utworu Reakcje dotyczące losów warszawiaków

Баኪо ποкաвուзо пθгօζሳ
Уዘецувим кው ዦժу

Swoje doświadczenia z czasów powstania warszawskiego spisał w sposób dla siebie typowy. Zachował prywatność pamiętnika, głęboki subiektywizm i indywidualny sposób patrzenia na otaczający go świat. Kontekst historyczny Pamiętnik… jest również obrazem powstańczej Warszawy w relacji naocznego świadka, którym jest oczywiście

PAMIĘTNIKZ POWSTANIA WASZAWSKIEGOŻycie i twórczość Mirona Białoszewskiego Twórczość Mirona Białoszewskiego zapewniła mu stałe miejsce w literaturze uznania zdobył sobie Pamiętnik z powstania warszawskiego oraz poezjalingwistyczna podnosząca do rangi przedmiotu lirycznych uniesień rzeczy codziennegoużytku, a nawet odpady, wykorzystująca szczególne walory jeżyka potocznego, „niskiego”,który – w odnowionych układach składniowych i strukturach słowotwórczych – w oryginalnyzaskakujący sposób prowadzi do poetyckich refleksji i wzruszeń. Przystępując do rozważańna temat zapisu obrazów z udręczonej powstaniem Warszawy, warto w ogólnym zarysiepoznać twórczość autora tego nietuzinkowego dzieła, niezwykłego zarówno na tle innychutworów tego gatunku jak i wśród tekstów ukazujących losy ludzi podczas działańpowstańczych w stolicy w 1944 r. Miron Białoszewski urodził się 30 czerwca 1922 r. w Warszawie, zmarł w tym samymmieście 17 czerwca 1983 Kształcił się w stolicy i tam studiował polonistykę na tajnymuniwersytecie. Po upadku powstania został wywieziony na przymusowe roboty do powrocie do kraju pracował jako sortownik listów na poczcie, reporter w prasiecodziennej. Kontynuował studia polonistyczne. Jako poeta debiutował w 1947 r. o tematyce powstańczej („Warszawa”). Publikował też swoje teksty w„Odrodzeniu”, pisywał piosenki i utwory dla dzieci. W 1955 r. wraz z L. Heringiem i L. Murawską Białoszewski założył eksperymentalny Teatrna Tarczyńskiej (w mieszkaniu L. E. Stefańskiego), później nazwany Teatrem Osobnym, dlaktórego pisywał również programy dramatyczne z wykorzystaniem własnych tekstów. Teatrten działał do 1963 r. Ważną datą w biografii M. Białoszewskiego był rok 1956 – wtedy ukazał się pierwszy tompoezji pt. Obroty rzeczy – Autora mylnie kojarzono z tzw. „pokoleniem 56”, ale dostrzeżono,że jest to twórca określony przez doświadczenia wojenne. Z dużym zainteresowaniemprzyjmowano również kolejne tomy: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia(1961), Było i było (1965). Największy sukces przy niósł Białoszewskiemu Pamiętnik zpowstania warszawskiego opublikowany w 1970 r. Pisarz otrzymał w 1971 r. nagrodęministra kultury i sztuki II stopnia. W 1973 r. ukazały się dramaty pt. Teatr Osobny i tomprozy Donosy rzeczywistości. Kolejne publikacje to proza: Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał(1977) i poezja: Odczepić się (1978). Ukoronowaniem uznania dla twórcy było przyznaniemu w 1980 r. nagrody literackiej m. Warszawy. Zaskoczeniem dla czytelników i krytyków było podniesienie do rangi poetyckiego tematuprzedmiotów codziennego użytku, zwykłych szarych rzeczy, zniszczonych sprzętów,obiektów należących do sfery kiczu, taniego jarmarku, często kalekich i skazanych nawyrzucenie. Z motywami tematycznymi współgra dążenie do wykorzystania mowypotocznej, a nawet nieporadnej czy wykolejonej, z błędami językowymi. Zapis codziennościopiera się niekiedy na prezentacji elementów przypomnianych, snów, spotkań, stopniowoprzechodzi w rejestr układający się w całość – jakby dziennik czy kronikę rodową2 – bynastępnie rozwijać się w bardziej rozbudowane struktury ewoluujące w kierunku prozy. Małehistoryjki, anegdoty, spostrzeżenia, opisy miejsc, reakcji ludzkich, stanów emocjonalnych iwyglądów rzeczy są podstawą Pamiętnika z powstania warszawskiego.

- Podane wydarzenia rozgrywają się od rozpoczęcia powstania do jego zakończenia (1 sierpnia 1944 zakończone 63dni później) - Mówi o nich Miron Białoszewski, mówi o nich w czasie powstania warszawskiego. - Tematem pamiętnika jest opowieść o dniach podczas powstania jak jak się ukrywali i jak walczyli, które już były,

Język Pamiętnika… Dwupłaszczyznowość narracji i jej duży subiektywizm, typowy dla tego gatunku, wpływa na styl wypowiedzi. Pamiętnik… pisany jest językiem potocznym z cechami charakterystycznymi dla opowieści ustnej, spontanicznej, bez zachowania porządku stylistycznego i poprawności językowej. Wysoki jest tu stopień dygresyjności. Co jakiś czas pojawiają się krótkie, proste zdania, często równoważniki zdań z myślą urwaną. Nie ma w toku wypowiedzi jednolitości rytmicznej, bo obok spokojnej narracji występują zdania poszatkowane i wyrwane z kontekstu. Świadczy to wyraźnie o stanie duchowym narratora i o stopniu przeżywanych przez niego emocji. Używa słownictwa pozaliterackiego, bez dbałości o poprawność językową. Wydaje się to wtórne wobec dziejących się faktów. Sporo jest wyrazów określających kierunek, naśladujących dźwięk walących się domów, ryk nadlatujących samolotów, roi się od wykrzykników, nawoływań, westchnień. Charakterystyczne są bezosobowe formy gramatyczne typu „stało się”, „przelatywało się”, „wpadało się”. Takie cechy języka wprowadzają uczucie chaosu, potwornego zagrożenia i lęku o życie swoje i bliskich. Sprawia wrażenie apokalipsy. Świat wali się w obliczu totalnego kataklizmu. Gatunek literacki Pamiętnik z powstania warszawskiego jest prozatorską relacją o zdarzeniach, w których uczestniczył sam pisarz, Miron Białoszewski. Ma wszystkie cechy pamiętnika, jako gatunku literackiego. Zdarzenia relacjonowane są chronologicznie i mają charakter sytuacji zewnętrznych. Z jednej strony może stanowić źródło wiedzy historycznej, mimo wysokiego subiektywizmu narracji. Z drugiej zaś strony jest dokumentem osobistym traktowanym jako indywidualne spostrzeganie świata. Białoszewski-autor opowiada nie tylko o przebiegu wydarzeń, ujawnia również swoje emocje i stosunek do opisywanej rzeczywistości. Układ pamiętnika podporządkowany jest jedynie biegowi wydarzeń. W związku z tym narrator zdystansowany jest wobec kategorii czasu. Pamiętnik z powstania warszawskiego Pamiętnik z powstania warszawskiego - opracowanieGeneza utworuProblematyka utworuJęzyk i gatunek literacki utworuNawiązania i bibliografiaPamiętnik z powstania warszawskiego - streszczenie

W okresie powstania mieszkali wspólnie, Po upadku Swena skierowano do Rzeszy, ale zdołał uciec. „Babu Stefu” Żydówka, która przez 2 lata mieszkała u Białoszewskich, Dzięki przefarbowaniu włosów i papierom po nieżyjącej Zosi Romanowskiej, a także ogromnej odwadze – ocalała z warszawskiego pogromu Żydów.

Miron Białoszewski nie brał udziału w powstaniu i oglądał je oczyma cywila. Po ponad 20 latach postanowił opisać to, czego był świadkiem, w książce „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Streszczenie opisuje okropności wojny, wędrowanie kanałami i ukrywanie się przed nalotami. Autor uważał, że język poetycki nie jest właściwym narzędziem do opisywania okrucieństw wojny i widoku śmierci. Na własne potrzeby stworzył język oddający ówczesny nastrój, pokazujący prawdziwe oblicze ludzi i tragedię świata – to cecha wyróżniająca „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Opracowanie tematu wojny wymagało zastosowania odpowiedniej techniki. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” – streszczenie Akcja pamiętnika rozgrywa się w ciągu 63 dni powstania warszawskiego. Autor pokazuje każdy dzień, stąd kompozycja utworu – podział na części według dat. Czym jest „Pamiętnik z powstania warszawskiego”? Streszczenie jego treści jest niezwykle trudne, ponieważ opowieść przesycona jest szczegółami, dokładnymi opisami wydarzeń rozgrywających się dzień po dniu. Białoszewski prowadzi relację, obrazuje powolny proces zagłady miasta i jego mieszkańców. Akcja rozpoczyna się 1 sierpnia 1944 roku tuż przed godziną „W”. Od tej pory czytelnik wraz z narratorem wędruje przez niszczoną Warszawę. Jak Białoszewski przedstawia historię w utworze „Pamiętnik z powstania warszawskiego”? Plan wydarzeń to opis każdego dnia walki. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” – problematyka Jakie prawdy przekazuje autor? Co daje się wyczytać z utworu „Pamiętnik z powstania warszawskiego”? Interpretacja tego dzieła jest niezwykle istotna z uwagi na jego historyczną wartość. Dokładny opis wydarzeń sprawia, że czytelnik czuje, jakby był w ich centrum. Obserwuje codzienne czynności zwykłych warszawiaków, próby odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Ciekawym zabiegiem jest opis najprostszych zdarzeń, które urastają do rangi niezwykle ważnych – mycia, strzyżenia, jedzenia. Autor pokazuje, że właśnie dzięki temu ludzie mogli żyć w miarę normalnie w tak ekstremalnych warunkach. To jednak tylko niewielka część zagadnień, które porusza „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Problematyka sięga głębiej, dotyka uczuć ludzkich i sposobów na zachowanie człowieczeństwa. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” – sposób kreowania rzeczywistości Białoszewski posługuje się językiem potocznym, pełnym neologizmów, powtórzeń, przejęzyczeń. Sposób opisywania rzeczywistości ma oddać okropieństwa wojny, strach towarzyszący ludziom i śmierć. Krótkie zdania, wykrzyknienia, przerywane wypowiedzi budują napięcie charakterystyczne dla tamtych dni. Co jeszcze warto wiedzieć na temat wizji rzeczywistości, którą maluje „Pamiętnik z powstania warszawskiego”? Bohaterowie nie są żołnierzami walczącymi na froncie, to rodzina, znajomi i przyjaciele Mirona, niedopuszczający się heroicznych czynów, ale starający się pomagać sobie wzajemnie. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” – podsumowanie O wojnie napisano wiele, jednak całkiem nowym sposobem mówienia o niej jest „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Miron Białoszewski relacjonuje, nie ocenia, brak tu również refleksji. To dobra dziennikarska praca, pokazująca obiektywnie wydarzenia i sytuacje. Na liście lektur szkolnych znalazł się również „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Streszczenie opowieści musiałoby sprowadzić się do stwierdzenia, że to opis okrucieństwa wojny i ludzkiej tragedii. Zadaniem nauczycieli jest przekonanie młodzieży, by zechciała poznać dzieło dokładnie, odnaleźć ukryte tam ważne i wciąż aktualne prawdy.

1.Wybierz jednego z bohaterów "Pamiętnika z powstania warszawskiego", wciel się w jego postać i przedstaw dzień z życia okupowanej Warszawy w formie kartki z pamiętnika. 2.Przeprowadź wywiad z wybraną postacią z "Pamietnika z powstania warszawskiego": -sąsiadka, która modliła sie do Najświetszego Serca Jezusa. -Pani Górska

Twórczość Mickiewicza dla narodu polskiego Mickiewicz był duchowym przywódcą naszego narodu w okresie niewoli. Zagrzewał Polaków do walki o niepodległość, sławił poświęcenie dla ojczyzny, bohaterstwo, piętnował zaś ugodowość wobec zaborców oraz zdradę własnego narodu. Poszukiwał wciąż najskuteczniejszych form (metod) walki, a po klęsce listopadowej przekonywał jednoznacznie o potrzebie w... Stanisław Barańczak i jego poezja STANISŁAW BARAŃCZAK Poezja Barańczaka w dużej mierze stanowi odpowiedź na wydarzenia polityczne , ale nie poprzestaje na skomentowaniu konkretnej sytuacji , wyraża znacznie głębsze i bardziej uniwersalne niepokoje moralne. Wiążą się one najczęściej z próbą odpowiedzi na ogólne pytania dotyczące istoty prawdy , miejsca człowieka w świecie wartoś... Symbolika wyrazów pupa i gęba w "Ferdydurke" Gombrowiczowska zabawa słowem. Jak rozumiesz symbolikę wyrazów: pupa, gęba? Uzasadnij, że „Ferdydurke” jest powieścią awangardową. Witold Gombrowicz rozpoczął swą twórczość literacką „Pamiętnikiem z okresu dojrzewania” i utwór ten wywołał liczne krytyki. Pisarz postanowił więc bronić się, rozprawić się z kryty... Etyka zawodowa - pojęcie Pojęcie: etyka zawodowa (moralność zawodowa - określeń tych powszechnie używa się zamiennie) - oznacza system norm moralnych, związany z podziałem pracy i sposobem jej wykonywania. Pojęciem tym często obejmuje się również teo-retyczną refleksję etyczną dotyczącą społeczno-zawodowego zróżnicowania mo-ralności. Przedmiotem tej refleksji jest Krótki opis opowiadania "Proszę państwa do gazu" „Proszę państwa do gazu\" grupa Kanada - uprzywilejowani, ich sytuacja paradoksalna - mimo, że tylko więźniami, są bogaci, żyją z tego, co transport (ludzie) przywiezie, współuczestnicy głodni Grecy - jak bezmyślne zwierzęta, nie potrafili poczekać na transport i jedli resztki - jeszcze nie zdobyli środków, są nowi, starzy wiedzieli ja... Orientacja produkcyjna, sprzedażowa, marketingowa ORIENTACJA PRODUKCYJNA – jak wytwarzać dużo i tanio, aby uczynić wyrób dostępnym szerokiemu gronu nabywców i uzyskać kosztową przewagę nad ewentualnymi konkurentami przy zachowaniu wymaganej staranności wykonania produktu. – związana z ogólnym przyspieszeniem rozwoju gospodarczego w drugiej połowie XIX wieku – produkcja masow... Losy Kordiana - charakterystyka Juliusz Słowacki (1809-1849) napisał ten utwór przebywając w Genewie. \"Kordian\" został wydany pierwszy raz w Paryżu, mimo że autor był zrażony do tego miasta. \"Kordiana\" wydał anonimowo. Charakterystyka bohatera z aktu I: rozdarty wewnętrznie, załamany, nie umie się odnaleźć w życiu; przedstawiciel środowiska szlacheckiego, bogaty, po szkole... Dealerzy - pośrednik Dealerzy Kolejnym pośrednikiem powszechnie występującym w obrocie międzynarodowym, działającym na rzecz producenta, jest dealer. Może on reprezentować zarówno wytwórców krajowych, jak i zagranicznych. Dealer dokonuje sprzedaży na własny rachunek lub na rachunek swoich zleceniodawców, lecz we własnym imieniu. Może, więc działać również w charak...

"Pamiętnik z powstania warszawskiego" to niezwykła relacja z życia codziennego warszawiaków w czasie walk powstańczych w 1944 roku. Autorstwa Mirona Białoszewskiego, pamiętnik jest ważnym źródłem historycznym, które pozwala nam lepiej zrozumieć to, jak zwykli ludzie przeżywali tragiczne wydarzenia wojenne i jakie były ich codzienne doświadczenia.

Miron Białoszewski – Pamiętnik z powstania warszawskiegoGenezaKontekst biograficznyPamiętnik… jest zapisem doświadczeń cywila, mieszkańca Warszawy, Mirona Białoszewskiego. WWarszawie się urodził (1922 r., jest zatem przedstawicielem pokolenia Kolumbów), tu chodził doszkoły, a w okresie wojny zdał w konspiracji egzamin maturalny, podjął nawet studia dniu wybuchu powstania warszawskiego miał dwadzieścia dwa lata. Nie należał do żadnejorganizacji podziemnej i nie uczestniczył w bezpośrednich walkach. W pierwszych dniach sierpniamieszkał z matką w zachodniej części warszawskiego Śródmieścia, potem razem z uciekinieramiprzeniósł się na Starówkę. Pod koniec sierpnia musiał jednak uciec ponownie, tym razem zoddziałami powstańczymi i wrócił do Śródmieścia. W tej dzielnicy doczekał się kapitulacji i zostałzesłany do niemieckiego obozu pracy. Do Warszawy powrócił wraz z ojcem dopiero w lutym 1945roku. Swoje doświadczenia z czasów powstania warszawskiego spisał w sposób dla siebie prywatność pamiętnika, głęboki subiektywizm i indywidualny sposób patrzenia naotaczający go świat. Kontekst historycznyPamiętnik… jest również obrazem powstańczej Warszawy w relacji naocznego świadka, którym jestoczywiście sam Miron Białoszewski. Na jego oczach Warszawa stopniowo ulegała zniszczeniu ichyliła się ku totalnej zagładzie. Działo się to stopniowo, dom po domu, ulica po ulicy, dzielnica podzielnicy. Widział jak jego ukochane miasto ginie w płomieniach, jak umierają niewinni ludzie, zjaką ofiarnością walczą żołnierze Szarych Szeregów, innych grup szturmowych oraz cywilniochotnicy. Z tego punktu widzenia Pamiętnik… może być swoistym źródłem historycznym związku ze specyfiką rzeczywistości powstania głównym wątkiem Pamiętnika… jestprzemieszczanie się Białoszewskiego w obszarze miasta. Narrator umiejscawia wydarzenia wróżnych, autentycznych miejscach stolicy. Padają więc prawdziwe nazwy ulic, placów, numerybudynków. Pamiętnik z powstania warszawskiego jest pierwszym utworem epickim Mirona w 1970 roku Pamiętnik wzbudził wiele kontrowersji jako książka bez patosu, jako formaodbrązowienia wizji powstania warszawskiego. Białoszewski nazywa swój utwór kroniką, w którejsą zawarte 62 dni wzniosłej walki z wrogiem, lecz i 62 ludzkiego jedzenia, picia, kochania,umierania w arcyszczególnych warunkach. Jest to książka obrazująca życie mieszkańców Warszawypodczas powstania w 1944 r. z wieloma odwołaniami do rzeczywistości przedwojennej, czasu wojnyw ogóle, a także życia już powojennego. Opis tej historii jest bardzo indywidualny. Oznacza to, żenie znajdziemy w Pamiętniku... wielu dat, konkretnych wydarzeń historycznych, informacjiwojskowych, rozkazów, decyzji, dokumentów. Narrator jest głównym bohaterem i jednocześnieopowiadającym zdarzenia przez pryzmat swej własnej biografii – uczuciowości, filozofii. Niemniejw wielu miejscach narrator rezygnuje z obrania tylko swojego punktu widzenia i oddaje głos ogólnejopinii społecznej. Białoszewski pokazuje wtedy sprawy, które dotyczą wszystkich kilkuset tysięcywarszawiaków. Liczba powstańców była znacznie mniejsza. Książka Białoszewskiego opisuje życieprzeważającej części mieszkańców latach ukazania się książki Białoszewskiego panował konflikt wśród historykówi literatów. Odpowiadano jednoznacznie „tak” lub „nie” na pytanie, czy powstanie warszawskie byłodobrym posunięciem Polaków w 1944 r. Wiele tomów upamiętniało niezwykły heroizm walczącychpowstańców. Były też głosy o bezsensowności powstania ze względu na wielką przewagę liczbyi wyposażenia Niemców. Powstanie przyspieszyło (wg niektórych spowodowało) nie tylkodoszczętne zrujnowanie miasta przez Niemców, ale przede wszystkim zagładę wielu wybitnychPolaków. Białoszewski nie staje po żadnej ze stron oceny powstania. Jego książka pokazuje, żew sytuacji nieustannego zagrożenia śmiercią rodzą się zarówno czyny wielkie, jak i haniebne.

Miron Białoszewski, https://www.youtube.com/playlist?list=PL7Ya_z08dGHk6waEBBMb9TTCPkevnfLbd&action_edit=1 -- Pamiętnik z Powstania Warszawskiego. Odc. 31.

Konspekt lekcji języka polskiego, „Pamiętnik z powstania warszawskiego” Temat: Obraz powstania warszawskiego w pamiętniku poety, Mirona Białoszewskiego. Cele lekcji: Uczeń: – zna elementy świata przedstawionego i trafnie je rozpoznaje w omawianym utworze, – dostrzega związek wydarzeń przedstawionych w utworze z faktami historycznymi, – umiejętnie interpretuje treść utworu, – poprawnie wypowiada się na określony temat, – uzasadnia swoje zdanie, – poprawnie formułuje wnioski z omawianego utworu. Metody pracy: – burza mózgów, – dyskusja. Formy pracy: – praca zbiorowa, – praca indywidualna, – praca zespołowa. Środki dydaktyczne: – egzemplarz „Pamiętnika z powstania warszawskiego” M. Białoszewskiego, – karty pracy. Przebieg zajęć: Czynności organizacyjne. Sprawdzenie listy obecności oraz pracy domowej. Zapisanie tematu lekcji. Nauczyciel przeprowadza wspólnie z uczniami „burzę mózgów”. Zapisanie na tablicy pojęcia: powstanie warszawskie – uczniowie poddają propozycję skojarzeń związanych z tym wydarzeniem. Nauczyciel wszystkie skojarzenia zapisuje na tablicy (powinny pojawić się takie odpowiedzi jak: heroizm, młodość, męczeństwo, ból, samotność, śmierć). Nauczyciel dzieli uczniów na cztery grupy. Każda grupa otrzyma do wykonania inne zadanie. Rozdanie kart pracy. Na każdej z nich znajduje się jakiś fragment tekstu „Pamiętnika…” Białoszewskiego oraz zadanie. Uczniowie na jego wykonanie mają ok. 20 minut. GRUPA I: – Co można powiedzieć o okolicznościach powstania utworu? „To wszystko zresztą zupełnie jest tak jakby jednym złudzeniem. Strasznie oklepane powiedzenie. Ale tylko to mi pasuje. Do tego, co wtedy się odczuwało. Bo nie trzeba było być aż poetą, żeby troiło się w głowie. A jeżeli mało piszę o wrażeniach. I zwyczajnym językiem wszystko. Tak jakby nigdy nic. Albo nie wchodzę w siebie prawie, czyli jestem jakby od wierzchu. To tylko dlatego, że inaczej się nie da. Że zresztą tak to siebie się czuło. I w ogóle to jest jedyny sposób, zresztą nie sztucznie wykombinowany, ale jedyny właśnie naturalny. Przekazania tego wszystkiego. Przez dwadzieścia lat nie mogłem o tym pisać. Chociaż tak chciałem. I gadałem. O powstaniu. Tylu ludziom. Różnym. Po ileś razy. I ciągle myślałem, że mam to powstanie opisać, ale jakoś przecież o p i s a ć. A nie wiedziałem przecież, że właśnie te gadania przez dwadzieścia lat – bo gadam o tym przez dwadzieścia lat – bo to jest największe przeżycie mojego życia, takie zamknięte – że właśnie te gadania, ten to sposób nadaje się jako jedyny do opisania powstania.” – Z jakiej perspektywy autor opisuje wydarzenia? Określ status narratora. GRUPA II: – Jakiego rodzaju są doświadczenia bohaterów? – Czy tekst „Pamiętnika …” wpisuje się w konwencję martyrologiczną? [martyrologia- cierpienie, męczeństwo zwykle w odniesieniu do ofiar systemu terroru i masowej zagłady. Słownik wyrazów obcych]. Porównaj ze spostrzeżeniami zapisanymi w burzy mózgów. – Oceń, czy jest to świadoma demitologizacja narodowej świętości, jaką jest powstanie w polskiej mentalności, czy po prostu fascynacja „dolnym” światem, jego odrębnością i swoistą egzotyką? – Określ postawę samego Białoszewskiego – jego bohaterską lub niebohaterską biografię. GRUPA III: – Omawiany tekst ukazuje stadia „UMIERANIA MIASTA”? Jak można to rozumieć? – Jaką techniką narracyjną operuje Białoszewski? GRUPA IV: – Na podstawie podanych fragmentów tekstu scharakteryzuj język utworu. Zwróć szczególną uwagę na składnię i fleksję zdań ): „Niepokój się zaczął, to trzeba było spokoju. Śpiewanie. Błaganie. Stanie. Już bez ciskań się. Różnice. Zacierki. Jedzenie pod framugą. Bo się brało ze sobą. Jak zasypie, to co? Trudno. Chyba że jak dużo. To się odtego, łyżką. I się je … (…) Buuu-uu-u (…) uu-uu-uu-uu-uu… wjuuuuuuu-uu-u… wiiijjjjuuuu-uuu-trzask! wiiiiiii… jjuu – trzask (…) Bombardowaniu towarzyszyły sraczka i rzyganie. (…) Łóżko sobie zostało, gdzie stało. Z kolczugą. I puste. Zardzewiałe, żelazne. Przecież się paliło. Jak ocalały fotele? Nie wiem. Boże ten Chrystus i nieodłupki tynku. W przedpokoju. (…) Lecieliśmy raz-dwa z tymi noszami. (…) Po każdej takiej „szafie” ludzie chwilę – ru-ru-ru… i kładli się od razu, tak jak stali, i od razu spaliśmy. I znów: wh…sz…wh rzsz…wh…sz – ognie, podmuchy, latające mury (czerwone), ludzie z dziećmi na rękach hurmem rzucają się w stronę beczki (…)Wpadliśmy. Do czegoś piętrowego … Co? (?) puste, lat, latamy po (?) dole, sali (?), czymś (?), hali (?), co już się zmienia, huczy, brzęka, lecimy, cegły lecą, bombowce paskudzą. Cegła przysłowiowa. Jedna. A tu tyle: pac! Pac!. Byle nie dać się. Trafowi. Wszystko ważne. Bo leci. Ukosami. Z rozpędów. Pomiędzy murkami. Szszu – brzrzum. (…)” Prezentacja efektów pracy. Uczniowie wskazują na lidera grupy, który odczytuje na forum klasy odpowiedź na zadane pytanie. Cała klasa włącza się do dyskusji wymieniając się opiniami na dany temat. Niezbędne wnioski i treści wszyscy uczniowie notują w zeszytach pod tematem lekcji. Nauczyciel zadaje uczniom pracę domową: Wypisz cechy charakterystyczne utworu „Pamiętnik z powstania warszawskiego”. Jak myślisz, czy można go nazwać pamiętnikiem mówionym?

^{Płyta zawiera fragmenty "Pamiętnika z Powstania Warszawskiego" Mirona Białoszewskiego do muzyki Mateusza Pospieszalskiego. Całość ma formę wstrząsającej muzyczno-teatralnej narracji opisującej koszmar codziennej egzystencji setek tysięcy ludzi uwięzionych w burzonym, płonącym mieście. Muzyczne obrazy zawierające opis tragedii Warszawy, poprzez nowoczesną szatę dźwiękową} Katalog Justyna Lorenc-Jędrzejewska, 2011-02-10ToruńJęzyk polski, KonspektyOdmienny sposób ukazania powstania warszawskiego w pamiętniku Mirona Białoszewskiego. Justyna Lorenc-Jędrzejewska Konspekt lekcji języka polskiego – klasa III LO Temat: Odmienny sposób ukazania powstania warszawskiego w pamiętniku Mirona Białoszewskiego. (lekcja dwugodzinna) Cele lekcji: Uczeń: rozpoznaje elementy świata przedstawionego; dostrzega i interpretuje związek treści utworu z faktami historycznymi; wypowiada się na zadany temat, uzasadniając swoje zdanie; odczytuje znaki językowe, pomocne w formułowaniu wniosków z analizy tekstu. Metody: - burza mózgów, praca w grupach, dyskusja Środki dydaktyczne: - Pamiętnik z powstania warszawskiego M. Białoszewskiego; - 5 arkuszy papieru, flamastry; - przygotowane przez nauczyciela karty grupowej pracy z tekstem. Tok zajęć: 1. Burza mózgów. Uczniowie podają propozycje skojarzeń z pojęciem „powstanie warszawskie”. Wszystkie pomysły zostają zapisane na arkuszu papieru przez wyznaczonego sekretarza i wyeksponowane w widocznym miejscu (np. heroizm, młodość, męczeństwo, ból,samotność, pokolenie Kolumbów, ofiara, cierpienie, śmierć w młodym wieku itp.) 2. Podział klasy na 4 grupy. Nauczyciel przydziela karty grupowej pracy z tekstem „Pamiętnika…”. Ustalenie czasu przygotowania: 20 min. Uczniowie zapisują swoje spostrzeżenia na arkuszach. GRUPA I: - Co można powiedzieć o okolicznościach powstania utworu? „To wszystko zresztą zupełnie jest tak jakby jednym złudzeniem. Strasznie oklepane powiedzenie. Ale tylko to mi pasuje. Do tego, co wtedy się odczuwało. Bo nie trzeba było być aż poetą, żeby troiło się w głowie. A jeżeli mało piszę o wrażeniach. I zwyczajnym językiem wszystko. Tak jakby nigdy nic. Albo nie wchodzę w siebie prawie, czyli jestem jakby od wierzchu. To tylko dlatego, że inaczej się nie da. Że zresztą tak to siebie się czuło. I w ogóle to jest jedyny sposób, zresztą nie sztucznie wykombinowany, ale jedyny właśnie naturalny. Przekazania tego wszystkiego. Przez dwadzieścia lat nie mogłem o tym pisać. Chociaż tak chciałem. I gadałem. O powstaniu. Tylu ludziom. Różnym. Po ileś razy. I ciągle myślałem, że mam to powstanie opisać, ale jakoś przecież o p i s a ć. A nie wiedziałem przecież, że właśnie te gadania przez dwadzieścia lat – bo gadam o tym przez dwadzieścia lat – bo to jest największe przeżycie mojego życia, takie zamknięte – że właśnie te gadania, ten to sposób nadaje się jako jedyny do opisania powstania.” - Z jakiej perspektywy autor opisuje wydarzenia? Określ status narratora. GRUPA II: - Jakiego rodzaju są doświadczenia bohaterów? - Czy tekst „Pamiętnika ...” wpisuje się w konwencję martyrologiczną? [martyrologia- cierpienie, męczeństwo zwykle w odniesieniu do ofiar systemu terroru i masowej zagłady. Słownik wyrazów obcych]. Porównaj ze spostrzeżeniami zapisanymi w burzy mózgów. - Oceń, czy jest to świadoma demitologizacja narodowej świętości, jaką jest powstanie w polskiej mentalności, czy po prostu fascynacja „dolnym” światem, jego odrębnością i swoistą egzotyką? - Określ postawę samego Białoszewskiego – jego bohaterską lub niebohaterską biografię. GRUPA III: - Omawiany tekst ukazuje stadia „UMIERANIA MIASTA”? Jak można to rozumieć? - Jaką techniką narracyjną operuje Białoszewski? GRUPA IV: - Na podstawie podanych fragmentów tekstu scharakteryzuj język utworu. Zwróć szczególną uwagę na składnię i fleksję zdań ): „Niepokój się zaczął, to trzeba było spokoju. Śpiewanie. Błaganie. Stanie. Już bez ciskań się. Różnice. Zacierki. Jedzenie pod framugą. Bo się brało ze sobą. Jak zasypie, to co? Trudno. Chyba że jak dużo. To się odtego, łyżką. I się je ... (...) Buuu-uu-u (...) uu-uu-uu-uu-uu... wjuuuuuuu-uu-u... wiiijjjjuuuu-uuu-trzask! wiiiiiii... jjuu – trzask (...) Bombardowaniu towarzyszyły sraczka i rzyganie. (...) Łóżko sobie zostało, gdzie stało. Z kolczugą. I puste. Zardzewiałe, żelazne. Przecież się paliło. Jak ocalały fotele? Nie wiem. Boże ten Chrystus i nieodłupki tynku. W przedpokoju. (...) Lecieliśmy raz-dwa z tymi noszami. (...) Po każdej takiej „szafie” ludzie chwilę – ru-ru-ru... i kładli się od razu, tak jak stali, i od razu spaliśmy. I znów: wh...sz...wh rzsz...wh...sz – ognie, podmuchy, latające mury (czerwone), ludzie z dziećmi na rękach hurmem rzucają się w stronę beczki (...)Wpadliśmy. Do czegoś piętrowego ... Co? (?) puste, lat, latamy po (?) dole, sali (?), czymś (?), hali (?), co już się zmienia, huczy, brzęka, lecimy, cegły lecą, bombowce paskudzą. Cegła przysłowiowa. Jedna. A tu tyle: pac! Pac!. Byle nie dać się. Trafowi. Wszystko ważne. Bo leci. Ukosami. Z rozpędów. Pomiędzy murkami. Szszu – brzrzum. (...)” 3. Po upływie wyznaczonego czasu liderzy grup prezentują efekty pracy- omawiają poszczególne punkty. Klasa włącza się do dyskusji. Notowanie w zeszycie niezbędnych treści. Wnioski. Przykładowa wersja uczniowska: GRUPA I: Utwór powstał u schyłku lat sześćdziesiątych, kanwą stały się wspomnienia, „gadanina o powstaniu” z różnymi ludźmi. Autor opisuje wydarzenia z perspektywy zwykłego cywila, nie powstańca na barykadzie. Narrator rejestruje powstańczą codzienność, nie jest zaangażowany w działania wojenne; unika introspekcji. GRUPA II: Doświadczenia bohaterów: ucieczki z walących się kamienic, zdobywanych dzielnic, codzienna walka o przeżycie, zmaganie z problemami okupacyjnego dnia: zdobywanie żywności, gotowanie, szukanie kryjówek, wspólne śpiewanie, modlitwy. Brak tu bohaterów oddających życie za ojczyznę, patosu w mówieniu o ojczyźnianych sprawach, heroicznego piedestału. Tak więc konwencja antymartyrologiczna. Nieważna bohaterska walka a trywialne życie piwnicznych ludzi, ich chęć przetrwania. Narrator= bohater=cywilny uczestnik powstania warszawskiego. Prowokacja? Poeta pragnie spisać dzieje zwykłych ludzi, demonstruje solidarność z nimi. Dopełnienie tematu lekcji: Odmienny sposób, czyli jaki? Np. prowokacyjny, inny od przyjętego. GRUPA III: Książka ukazuje stopniową zmianę Warszawy w gruzowisko, przestają istnieć kolejne dzielnice (Wola, Stare Miasto, Śródmieście), z zabytkowych domów nic nie zostaje. Białoszewski opisuje tylko zachowania ludzi, ich postawy, czyny, brak komentarza psychologicznego- behawioryzm. GRUPA IV: Język sprawia wrażenie chaotycznego, poszarpanego. To mowa potoczna przeniesiona karty; zdania krótkie, proste, równoważniki zdań, elipsy, anakoluty, celowe błędy językowe, kolokwializmy, prozaizmy, zbitki słów, onomatopeje. 5. Zadanie domowe: Rozważ zagadnienie: „Pamiętnik z powstania warszawskiego”- pamiętnikiem mówionym? Cechy charakterystyczne. Opracowała: Justyna Lorenc-Jędrzejewska Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. Narrator utworu miał w chwili wybuchu powstania warszawskiego dwadzieścia dwa lata. Pierwszy powstaniec, którego zobaczył narrator, był ubrany w niemiecką kurtkę wojskową. Życie w czasie powstania: • bombardowane, płonące domy („I cała ulica spalona”; „Upał. I tu jak w piecu. Pamietnik z powstania warszawskiego jest pamiętnikiem,ponieważ autor,czyli Miron Białoszewski dzieli się swoimi przezyciami na temat tamtych wydarzen,jest terz zastosowany styl potoczny. Przesłanie i znaczenie "Pamiętniku z powstania warszawskiego". Przesłanie i znaczenie utworu Przesłanie najbardziej znanego prozatorskiego utworu Mirona Białoszewskiego wynika z charakteru tego zapisu. Autor wyraźnie wskazuje, że człowiek jest marionetką historii, zaś jej mechanizmy zupełnie nie respektują ludzkich pragnień, uczuć

KARTA PRACY – „Pamiętnik z powstania warszawskiego”1. Wybierz określenia, które pasują do narratora „Pamiętnika z powstania warszawskiego”. Podkreśl narrator pierwszoosobowy, cywil, egoista, świadek ludzkich tragedii, obserwator niszczenia swojego miasta, narrator trzecioosobowy, osoba bierna wobec rozgrywanych wydarzeń, warszawiak, człowiek zaangażowany w pomoc, osoba solidaryzująca się z innymi, murarz, z tekstu cytaty ukazujące obraz powstańczego miasta:a)bombardowania – b)płonące domy –c)domy z powyrywanymi framugami, bez szyb – d)podwórka z lejami po bombache)piwnice, będące schroniskiem przed atakami bombowymi- f)ludzie szukający wody pod ostrzałem bomb – g)ulice pełne uciekinierów –h)ruiny zawalonych postawy i zachowania warszawiaków na podstawie podanych cytatówa) „(...) Więc już? To już? Tak, trudno, tylko czy ściśnie od głowy? Do nóg? Spłaszczy? I żeby tylko prędko...” – ........................................b) „ – Ludzie módlmy się , Ludzie, święty Krzysztof nas z tej toni wyprowadzi” - ........................................c) „Pali się Chłodna 39! Kto do gaszenia?! Wylatujemy”. Wydobywanie, odsypywanie, gaszenie, pomoc- było trudne, choć było...” – ........................................d) „Straszny krzyk. Jakieś zawirowanie tłumu. Coś niosą. Kogoś... Kładą. Trupy? Krzyk ... Czyj? – To p. Górska- jej syna zabiło w szkole na Lesznie.” - ........................................e) „I samoloty. Bomby... I nagle gruchnęła wieść, że na Szerokim Dunaju trysła woda. Z rury od bomby.”„Bo ona patrzy na mnie i w kubeł. I ja w kubeł patrzę. A to zupa.”-........................................f) „ I naraz zaczęli ze wszystkich piwnic, lochów, dziur wszyscy wychodzić. Na ulice! Ani to żałoba. Ani święto. Nie wiadomo co.”- ........................................ Białoszewski przedstawia postawy heroiczne i wzniosłe? Jeśli nie, to jakie?Wyciągnij wnioski......................................... podanych określeń wybierz te, które charakteryzują pamiętnik jako gatunek literacki. Ułóż notatkę w formie mapki skojarzeń.( zeszyt)pisany w 3 osobie, opisuje wydarzenia autentyczne, zawiera bieżące relacje o zdarzeniach, pisany prozą, opisuje zdarzenia z pewnego dystansu czasowego, pisany wierszem, gatunek należący do epiki, mówi o wydarzeniach, których bohater sam był świadkiem, opisuje wydarzenia fantastyczne, pisany w 1 język utworu? typy wypowiedzeń przeważają w tekście ( zdania pojedyncze, zdania złożone, równoważniki zdań) „Nigdzie wody”, części mowy przeważają?( rzeczowniki)( huki, różańce, brzęk kubły) zdania zgodne są z normami gramatycznymi? Podaj odpowiednie przykłady. Osuwanie się z szumem. Coraz większym. Tłumy w popłochu. Z pakami, tobołami. I myśmy wyszli. A mieszkało się w betach. Ale nagle wtedy rano wszystko ucichło. I lecimy wszyscy. A że dużo wody naraz, wyrazy dźwiękonaśladowcze. Jaka jest ich rola? Łubudu, wj-j-j-u-u oddają warkot silników, zawalanie się domów, ukazują koszmar jest funkcja znaków interpunkcyjnych? ( pauz, wielokropków, wykrzykników) niedopowiedzenia, lęk, rozpadająca się rzeczywistość).

aY4Q.