Nowotwory złośliwe krtani Do głównych czynników ryzyka zachorowania na raka krtani należy palenie tytoniu, zwłaszcza połączone z nadużywaniem alkoholu. Rak gardła powstaje na skutek niekontrolowanego przez organizm wzrostu nieprawidłowych komórek w obrębie jednej z trzech części anatomicznych gardła: nosogardła, gardła
Rak puka do naszych drzwi, kiedy nikt się go nie spodziewa. Ta choroba wkracza na scenę każdego dnia. To strona monety, której nigdy nie chcemy widzieć. A wszystko zaczyna się od potwierdzenia bezlitośnie zasypujemy się setkami pytań: dlaczego ja? Próbujemy chwytać się życia, ale są momenty kiedy ból jest silniejszy. Pomaganie osobom, których dotknął rak jest dość skomplikowane. Nowotwór wywiera silny wpływ na zdrowie fizyczne i umysłowe pacjenta, nawet długo po zakończeniu leczenia. Najpowszechniejszymi objawami jest wyczerpanie oraz psychologiczny stres, który bierze się od momentu usłyszenia diagnozy po cały proces interwencji. Inne powszechne problemy to depresja oraz lęki, fizyczne osłabienie oraz problemy z koncentracją i pamięcią.“Wiesz, jeśli stanąłeś w walce z rakiem, wszystko inne wydaje się być bułką z masłem.” -David H. Koch-Tyrania wsparcia społecznegoNic nie jest tak unikalne jak ból. Nic nie jest tak osobiste jak to doświadczenie. Jak powiedział Thiebault, “Szkoda może być unikniona, bólu nie można uniknąć”. Nie wszystkie umysły są w stanie poradzić sobie z fizycznym lub emocjonalnym oto paradoks: ciało pozostaje ciche, kiedy nic nie boli, jednak wtedy czujemy ból w naszym umyśle. Rak to ciężka walka i szanowanie prawa chorego do wybrania metody radzenia sobie z nim jest niezbędne. Podobnie jak pozwolenie mu wyrazić wszystkich swoich emocji, włączając uczucie wyczerpania i stosujemy wyrażenia wsparcia, które mają na celu zachęcać oraz pocieszać. Jednakże, nie zdając sobie z tego sprawy, czasami w zamian doprowadzamy do wygórowanych oczekiwań. “Zwyciężysz”, “Nie martw się, jesteś silny”. W niektórych przypadkach poprzez pokazywanie naszych uczuć z najlepszymi intencjami, dajemy obraz “chorego optymisty”. Tak jakby chorzy oraz jego bliscy mieli obowiązek stawić czoła chorobie z pełnym entuzjazmem i jest niezwykle trudną diagnozą i doświadczeniem. Nie zawsze musisz nosić na twarzy uśmiech. Pozostaw trochę miejsca na ból i oraz ofiarowywanie miłości jest bardzo ważne, lecz musimy być ostrożni z tym, co mówimy oraz nie dawać choremu ekstremalnych przykładów do naśladowania i jeszcze w ten sposób dorzucać do ciężaru, który musi nieść na swoich barkach. To błąd przeobrażać tych ludzi w “bohaterów”, jeśli robimy to odzierając ich z człowieczeństwa. Brzemię, które noszą jest naszego towarzystwa i wsparcia. Musimy uznać ich ból, zaakceptować ich emocje oraz szanować ich wysiłek. Musimy słuchać oraz spełniać ich potrzeby. To najlepsza pomoc, jaką możemy ważne jest zapewnienie członkom rodziny przestrzeni do tego, by byli źli, zmęczeni oraz pogrążeni w bólu. Nie przypieraj ich do muru mówiąc im, że powinni być “dumni” z tego, że są rodzicem, siostrą, dzieckiem itd. “takiego wojownika”. Oczywiście powinniśmy ofiarować nasze wsparcie, ale musimy też dać im miejsce na upadek i ponowne jako zagrożenie dla przetrwaniaPoznanie diagnozy o nowotworze tworzy silną reakcję stresową. Istnieje 6 głównych lęków, jakie posiadają chorzy na raka: śmierć, bycie zależnym od innych, niepełnosprawność, zakłócenia życia, brak komfortu oraz oszpecenie. Otrzymanie informacji jest którzy są odpowiednio poinformowani o swojej sytuacji, mogą lepiej kontrolować proces leczenia oraz wykazują się większą współpracą i aktywnością. W tym znaczeniu, im większa niepewność, tym większy ta musi być realistyczna. Powinna mieć za główny cel rozwiązanie wszelkich wątpliwości, które dana osoba może odczuwać w związku ze swoją chorobą. Jednakże należy powstrzymać się przed nieuzasadnionych oczekiwaniach czy wyidealizowanych nadziejach. Czasami tak się dzieje, kiedy czujemy, że musimy zapewnić bezwarunkowe wsparcie i nie sprawdzamy prawdziwości swoich że nie zawsze musimy coś mówić. Słuchanie potrzeb danej osoby oraz szanowanie jej czasu w ciszy to również okazywanie zrozumienia i miłości.“Możesz być ofiarą raka lub ocalałym. To kwestia nastawienia.” -Dave Pelzer-Sposoby radzenia sobie z chorobąCzasami nie jest łatwo zrozumieć sposoby w jaki zachowują się nasi bliscy oraz jak reagują na chorobę. Nawet trudniej zrozumieć, nasze własne działania, kiedy zmierzamy się z tak bolesnymi oraz skomplikowanymi momentami. Kontrola nad wieloma sytuacjami wymyka nam się z rąk, nie wiemy co robić, frustrujemy się oraz spróbujemy dowiedzieć się co myśli dana osoba oraz jak się czuje. W końcu nie chcemy, żeby cierpiała. Sami nie chcemy w jaki sposób chory podchodzi do nowotworu, ma związek z ze stylem radzenia sobie, jaki posiada dana osoba. Te style determinowane są przez wzory myślenia oraz cechy osobowe. Generalnie, wyróżniamy 5 stylów radzenia sobie z nowotworem:WalczenieRak dla tych osób jest wyzwaniem. “Musi mi się udać zachować moje życie, które prowadziłem do tej pory. Muszę zdecydować o tym, co mogę zrobić.” Nawet sama diagnoza staje się oni kontrolę, jaką mogą posiadać nad sytuacją oraz wykształcają optymistyczne nastawienie. Starają się zdobyć dużo informacji. Praktycznych oraz przydatnych informacji, a nie tych zbędnych. Szukają czegoś, co może im pomóc oraz przyjmują aktywną rolę w tym z tym stylem zaprzeczają negatywnym konsekwencjom, jakie może spowodować rak. “To nie jest takie złe, wszystko pozostanie takie jak było. Nie ma się o co martwić.”Starają się zminimalizować swoje postrzeganie niebezpieczeństwa, zmniejszając jego wagę. Nie koncentrują się na swojej zdolności do kontroli, jak osoby z walecznym stylem radzenia sobie. Przyjmują wykonalną prognozę oraz zaniżają wpływ choroby. Osoby z tym stylem mogą zacząć nadużywać środków odurzających, jako formę z tym stylem przyjmują nastawienie biernej akceptacji. “Wszystko jest w rękach lekarzy.” “Bóg przesądził o moim losie.” Stają się zrezygnowani. Widzą zagrożenie nie jako coś bardzo poważnego oraz umieszczają kontrolę nad nim w czyichś rękach (lekarzy, Boga itd.). Istnieją pacjenci, którzy nie przyjmują żadnych aktywnych strategii radzenia sobie z chorobą oraz często mają problemy z czuje się przytłoczony. “Nie ma nic, co mogę zrobić, tylko czekać na śmierć.” Widzą diagnozę jako bardzo poważne zagrożenie, olbrzymią stratę. Dlatego czują, że nie mają żadnej kontroli nad swoją sytuacją. Nie wierzą nawet w kontrolę osób trzecich, takich jak lekarze. Osoby z tym stylem mogą przestać dbać o higienę, odpowiednio się odżywiać itd. W tej grupie są też dość częste zaburzenia grupa doświadcza silnej reakcji w formie zmartwień i niepokoju. “Muszę bacznie obserwować każdy symptom, muszę nauczyć się wszystkiego, co możliwe.” Dla tego pacjenta rak to olbrzymie zagrożenie i stale kwestionuje on kontrolę nad sytuacją. Jest też bardzo niepewny rezultacie, istnieje u niego stała potrzeba uzyskiwania informacji, które będą go w czymś utwierdzały. Temu stylowi towarzyszą stany lękowe oraz zaburzenia somatyczne.“Rak to słowo, a nie wyrok.” –John Diamond–Jakość życiaIstnieją trzy podstawowe kryteria, aby zrozumieć jakość życia. Po pierwsze, jest ona czymś całkowicie subiektywnym. Każda osoba jest wyjątkowa oraz ceni jakość swojego życia w zależności od swoich doświadczeń, aspiracji oraz osobistych preferencji. Posiada ona również wiele wymiarów. Innymi słowy, musimy wziąć pod uwagę duży wpływ tej choroby na wiele dziedzin życia. I w końcu, to coś przejściowego. Jakość życia zależy od teraźniejszości. Zmienia się wraz z życia zawsze była ściśle związana z chorobą. Chorzy chcą żyć, a nie po prostu egzystować. To oznacza branie pod uwagę poziom aktywności oraz autonomii, jaki posiada pacjent. I podobnie, musimy również rozważyć fizyczny wpływ oraz stany psychologiczne (lęki, depresja, obniżone poczucie własnej wartości its.), jakie wywołuje możemy zapomnieć o wymiarze społecznym. To bardzo istotne czuć satysfakcję z relacji społecznych oraz posiadać grupę wsparcia. Równie ważne jest życie duchowe. Na koniec, ważne są zasoby materialne, takie jak pieniądze oraz opieka należy wziąć pod uwagę potrzeby osoby, której dotknął rak. Szanowanie oraz pomaganie w podejmowaniu decyzji opartych na jej ocenach i pragnieniach ułatwi jej przezwyciężyć trudności i przeciwności losu. To nie tylko dodawanie lat do swojego życia, lecz życia do swoich może Cię zainteresować ... Rak płuc – rokowania. Pomimo stałego rozwoju medycyny, a w szczególności onkologii, rokowania przy raku płuc są niestety wciąż niepomyślne. Nawet nowoczesne metody leczenia nie mogą zapewnić całkowitego wyzdrowienia. Perspektywa długości i jakości życia po diagnozie raka płuc bywa różna.Pacjenci z niektórych regionów mają utrudniony dostęp do drogich terapii. Konsultant do spraw onkologii chce to zmienić. Miejsce zamieszkania ma wpływ na dostęp do nowoczesnego leczenia. Te różnice mogą być duże: NFZ podaje, że na Mazowszu, w przeliczeniu na każde 10 tys. mieszkańców, wydaje na chemioterapię 477 tys. zł. Są regiony, gdzie wydatki są dwa razy niższe: np. na Opolszczyźnie (208 tys. zł), Podkarpaciu (231 tys. zł), w Małopolsce (232 tys. zł). Konsultant krajowy ds. onkologii chce wprowadzić centralną kwalifikację pacjentów do najdroższych metod leczenia: chemioterapii niestandardowej - pisze "Rzeczpospolita". Jak przypomina gazeta, w Polsce działa już jedno takie rozwiązanie: centralnie do najdroższych metod leczenia kwalifikowani są chorzy z reumatoidalnym zapaleniem stawów (najnowocześniejsze leki na tę chorobę kosztują kilkadziesiąt tysięcy złotych). By zmiany weszły w życie, konieczna jest zmiana rozporządzeń Ministerstwa Zdrowia o koszyku świadczeń gwarantowanych. Środowiska pacjentów boją się jednak, że taka centralna kwalifikacja ograniczy ich dostęp do leków. – O tym, jak leczyć, powinien decydować lekarz. Gdyby w Funduszu było więcej pieniędzy, nie byłoby potrzeby ograniczania liczby ludzi, którzy nowe, drogie terapie dostaną – mówi Elżbieta Kozik gazecie ze Stowarzyszenia Amazonek skupiającego kobiety z rakiem piersi. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć.
Ja w to nie wierzę. Czyli czy chory musi wierzyć w wyleczenie! Byłam świadkiem spotkania Pani Doktor, która ma Tatę chorego na raka z moją Mamą. Pani Dorota ma męża, który też jest lekarzem i był obecny na spotkaniu. Ogólnie beznadziejny przypadek bezmyślnego wierzenia w medycynę konwencjonalną. Przyjechali spotkali się z Mamą. Przejrzeli wyniki badań Mamy. Pokiwali z niedowierzaniem głowami. Zaczęliśmy rozmawiać o terapii emocjonalnej. Usłyszeliśmy: wie Pani problem w tym, że my jesteśmy lekarzami i JA W TO NIE WIERZE!!! Bardziej interesowało ją, co mama jadła, co robiłaby przejść przez chemie, by mieć siłę na następną niż właściwe leczenie. Wcale mnie to nie zdziwiło, bardzo często zwraca się do mnie lub do Mamy rodzina chorego. Zaznaczam, że rodzina, a nie sam chory. Proszą o pomoc. Ale tak naprawdę są ciekawi jak to wyglądało, co stosowaliśmy. Wszyscy pytają o zastrzyki, tabletki, zioła. Coś, co można podać choremu by go wyleczyć. Byle nic od chorego nie wymagać. By on sam nie musiał nic dać wysiłku od siebie. Bo on jest chory, zmęczony, jest zły, ma depresje i na pewno nie będzie chciał. Najczęściej nawet nie spotykamy się z tym chorym by mu nie zaszkodzić, by go nie denerwować. Wiec jakieś emocje okazuje rodzinie, skoro boją się jego reakcji. Bo wie Pani praca nad sobą, rozmowa o emocjach to nie dla niego. Lekarz zabronił. Oni już mają inną terapie. Zioła, zastrzyki, chemie, naświetlania i spróbują najpierw tamtego. On w takie terapie nie wierzy. Model, który się powtarza za każdym razem. A w naświetlania, chemie wierzy? Ile osób, bo takim leczeniu przeżyło, które zna i którym jakość życia nie spadła. Ja ani jednej. Przejrzałam Internet i z bólem serca stwierdzam, że nic przez tą dekadę się nie zmieniło. Statystyki są nieubłagane, jeśli chodzi o raka płuc. Więc dlaczego ci ludzie zawsze wolą iść w stronę śmierci, zamiast spróbować czegoś nowego. Czegoś, co się sprawdziło już na choćby jednym przypadku. Tym bardziej, że to leczenie nie wymaga rezygnacji z leczenia konwencjonalnego, można te terapie stosować jednocześnie. Czy jakość życia po tym leczeniu zmienia się? – nie, może jedynie ulec poprawie. Lecz czy tą decyzje podejmuje chory, czy jego rodzina? Skoro nawet z tym chorym nie rozmawiałam. Tego nie wiem. Pani Dorota, powiedziała Mamie, że to niesamowite, że Ona żyje po takiej diagnozie i rozpoznaniu tego typu raka. Z niedowierzaniem patrzyła na wyniki z przed lat. To jak wygrana szóstka w Totolotka, że u Mamy zaszła taka remisja i nie ma przez tyle lat wznowy – powiedziała. Ale nie wie, dlaczego trafiło właśnie na mamę. Ale ona w to leczenie nie wierzy. Przeglądali te wyniki jakby nie wierzyli w to, co mama pisze na blogu, musieli sprawdzić osobiście. Cmokali z niedowierzaniem – to cud usłyszeliśmy. To nie pierwsza osoba, która nam to mówi. Generalnie wszystkie kontakty z rodzina chorego tak się kończą. Naprawdę sporadyczne przypadki poddały się terapii. Ja pracuje i stosuje Terapie emocjonalna w każdym przypadku. Przy uzależnieniach, depresjach, agresji w domu, przy problemach zdrowotnych dzieci. W każdym z tych przypadków terapia działa. Ale ci ludzie chcą spróbować tej terapii. A chorzy na raka nie. Nawet nie chcą spróbować. Zastanawiam się, dlaczego? Bo nie wierzą? Przypomniała mi się terapia mamy, ja też wtedy nie wierzyłam w powodzenie leczenia. Nie tylko tej terapii. Ogólnie nie wierzyłam, że Mama z tego wyjdzie. Jeżeli lekarz nie daje ci nadziei, leczenie to kwestia przedłużenia życia o tygodnie byśmy zdążyli załatwić sprawy spadkowe. To jak wierzyć w powodzenie leczenia. Ale nadzieja umiera ostatnia. Pani Dorota pytała, co robiliśmy innego, o szczegóły z Mamy życia. Uświadomiłam sobie, że wszystko robiliśmy inaczej. Nie wierząc w powodzenie leczenia. Stosowaliśmy wszystko, o czym usłyszeliśmy na raz, bo a nuż to akurat zadziała. Nie wybieraliśmy miedzy terapiami, bo to nie wesołe miasteczko. To jak z szukaniem pracy nie decydujesz się na jednego pracodawcę i tylko tam wysyłasz CV licząc na cud. Raczej wysyłasz do wszystkich, których znajdziesz a odpowiadają twoim kwalifikacja, to zwiększa szanse na powodzenie. Dlaczego chorzy na raka tego nie robią? – to tak jakby chcieli umrzeć. Nie, bo ja już stosuje jakąś tam terapie. A w tą nie wierze. Nie wiara uzdrawia człowieka, choć na pewno pomaga. Nie musimy wierzyć w terapie by na nas zadziałała. Uświadomiłam sobie, że my zaczynając terapie tez nie wierzyliśmy, że ona pomorze. Ja chciałam by mama się uspokoiła, wyciszyła by nie bała się śmierci, była bardziej w zgodzie sama ze sobą. To był główny powód, dla którego zaczęliśmy stosować terapie emocjonalną. To, że moja Mama dzięki temu wyszła obronna ręką z tego raka, to tylko efekt uboczny leczenia, w który kompletnie nie wierzyliśmy. Do tego stopnia, że nawet jak wyniki były dobre, sami lekarze nie mogli uwierzyć, że rak się cofnął. Panicznie baliśmy się remisji i powrotu choroby. Drugie z tarcie polegało na pozbyciu się leku przed wznową. Paniczny strach przed odebraniem wyników leczenia i otwarciem koperty. Niechęć do przebadania się: tomografii komputerowej, świadomość, że przy w wznowie nie maja lekarze już nic nam do zaoferowania. Lęk, paniczny lęk, – którego trzeba było się pozbyć. To drugie starcie nawet było gorsze od pierwszego. Praca na emocjach samym z sobą nie jest łatwa. To ciężka praca. Praca nad sobą wymaga samodyscypliny. Trener jest potrzebny by wyznaczać terminy i mobilizować nas do działania, bo zrobimy wszystko i wymyślimy tysiąc powodów by tego nie robić. My (ja z Mamą) mówimy wtedy, że nasze EGO się broni przed zmiana, ale oznacza to też, że jesteśmy blisko celu. Tym bardziej powinniśmy to zrobić. Ta wewnętrzna walka odbywa się tylko w naszej głowie. Nie musimy nigdzie chodzić, nawet wstawać z łózka. Jeśli będziemy zbyt zmęczeni najwyżej zaśniemy, po przebudzeniu trener wznowi terapie. Najwyżej zamiast jednego podejścia będzie kilka. Będzie trwało to kilka dni, aż dotrzemy do celu. Ale nagrodą jest lepsza, jakość naszego życia, w przypadku raka nasze życie, więc warto. Po skończonej terapii wstępuje w chorego energia, jest silniejszy wstępują w niego nowe siły, o których nawet siebie nie podejrzewał. Wtedy ma ochotę na więcej. Dopiero po czasie zauważamy efekty leczenia. Ja za każdym razem się dziwie, że działa, że aż tak. Przecież teraz już wiem, że działa, ale i tak mnie to zadziwia, że aż tak. Jesteśmy zdolni do samo leczenia. Jak wpływa to na nasz wygląd, zdrowie?- Stajemy się młodsi i zdrowsi. Przypomniałam sobie Mamę z tamtego okresu: z bólami kręgosłupa, leżącą na desce, ból nie pozwalał jej spać. Jeździliśmy po kręgarzach. Zwyrodnienia ucisk na kręgosłup można tylko zmniejszać ból, stosować tabletki, spać na twardym podłożu by nie powiększać zwyrodnienia. To było ponad 10 lat temu. Przecież zwyrodnienia się nie cofają. Teraz mam już nie pamięta nawet, że miała takie problemy z kręgosłupem. Śpi normalnie, dodatkowo jeździ na wycieczki autokarem siedząc w nim po 20 godzin. Po 20 godzin sama nie wierzy, że można tyle wysiedzieć. Nogi spuchnięte od siedzenia, a kręgosłup nie boli. Jest coraz starsza, a nie młodsza. Czy to możliwe by cofnąć zwyrodnienia? By polepszyć, jakość swojego życia bez operacji na kręgosłupie? Pracując nad sobą i stosując samoleczenie -tak. W innym przypadku było by tylko gorzej. Dodatkowo mama miała stwierdzone alergie, łzawiły jej oczy, puchły nogi, miała zmiany skórne. Duszności, nie mogła złapać tchu. Już nie dusi ja przy koszeniu trawy. Nie ma problemów skórnych, gdy pylą drzewa nie kicha, nie łzawią jej oczy. Przede wszystkim nie łyka garści tabletek na alergie i nie nosi przy sobie inhalatora, który przy ataku pozwalał złapać oddech. Dzień zaczynał się od tabletek i kończył na tabletkach. Czy można wyleczyć się z alergii? Teraz nie bierze żadnych tabletek, już nie pamięta, że kiedyś stosowała inhalator. Wychodzi na dwór i wdycha zapachy trawy i wszystkiego wokół. Stosując tylko samo leczenie – tak to jest możliwe. Czy pracując nad sobą stosując terapie wierzyła ze wyleczy te choroby? Nie. Nawet o tym nie myślała. Chodziło o pogodzenie się ze sobą, o wewnętrzna harmonie. By iść w stronę miłości, radości szczęścia. Chory musi chcieć coś zrobić ze swoim życie. Musi chcieć się leczyć. Teraz dopiero w zderzeniu z rodzinami chorych na raka, doceniam ogrom determinacji Mamy by wyzdrowieć, by coś zmienić w swoim życiu. Widzę jak dużo musiało ja to kosztować i jestem z niej dumna, że potrafiła tego dokonać. To nie wiary potrzebuję chory, tylko determinacji do zmian w swoim życiu. Chęci by pogodzić się przed śmiercią z rodzina, Bogiem i samym sobą. Wyleczenie to tylko efekt uboczny tego pogodzenia. Nawet, jeśli miałoby nie dojść do wyleczenia, to i tak warto. Tego właśnie wam życzę. Nie wiary, tylko DETERNIMACJI DO ZMANY, bo to determinacja jest początkiem wyleczenia. Tylko, że nie można podać jej choremu w tabletkach. Pozdrawiam Aga córka Ireny
21 września, dzień 203. Wpis nr 192 | Robiłem sobie ostatnio dla sportu screening telewizyjny. U mnie polega on na tym, że w porze wieczornych wiadomości przerzucam kanały głównych telewizji i przełączam się, jak tylko przyłapię któryś z przekaziorów na kłamstwie lub manipulacji. Zazwyczaj kończy się to sprintem po kanałach, od którego boli kciuk. Natrafiłem ostatnio na coś co mnie przytrzymało, ale szybko zniknęło. Był to miesięczny wykaz tzw. zielonych kart DILO wydawanych w tym roku. Karty DILO to karty szybkiego dostępu do ścieżki onkologicznej dla rakowych pacjentów. Przesuwają na czoło kolejki, recepty za darmo, skrócony (oczywiście teoretycznie) dostęp do diagnostyki. Karty te są probierzem wykrywalności raka i zajęcia się nim przez służbę zdrowia. Zaszokowało mnie w tej liście (i dziennikarza także) gwałtowny spadek liczby wydanych kart od czasu koronawirusa. Nie zdążyłem spisać tego z ekranu, ale wychodziły tam spadki po 50% miesięcznie w stosunku do czasów przedkowidowych. Zacząłem grzebać i po pierwsze okazało się, że ani u Ministerstwa Zdrowia, ani w NFZ (jakaś przedpotopowa strona, głównie z obwieszczeniami prezesa), ani na stronach rządowych nie mogłem znaleźć tych statystyk. W paru źródłach potwierdziło się, że wydano od marca do maja od 25 do 38% „zielonych kart” mniej. Co to oznacza w liczbach? Ano nie leczy się onkologicznie ponad ludzi chorych na raka (tylko z okresu marzec-maj). Czyli co najmniej tylu ludzi (ale od czerwca do września minęło dodatkowo 4 miesiące) chodzi po kraju i nie wie, że ma raka. Umrze z nich ponad bo rak w Polsce ma śmiertelną „skuteczność” na poziomie 10%. Ale to jest stosunek chorych od wielu lat do zmarłych w danym roku. W średnim roku zachorowuje około a umiera To znaczy wśród rakowców jedna dziesiąta chorych umrze w danym roku, zaś wśród zdiagnozowanych co drugi dożyje jeszcze co najmniej 5 lat po wykryciu raka. Czyli co drugi z naszych niezdiagnozowanych nie przeżyje pięciu lat. Ale to nie tylko to: wykonano o 30% mniej świadczeń wobec pacjentów z ostrymi zespołami ciśnieniowymi serca, odłożono 40% operacji onkologicznych. Efekty tych zaniechań przyjdą rozłożone w czasie i będą kwalifikowane według specyfiki zgonów (serce, rak itd.). W rzeczywistości wszyscy wymienieni będą ofiarami koronawirusa z powodu spóźnionej lub w ogóle nieodbytej diagnozy. Będą to „nasze” winy, bo wynikające z decyzji ludzi, nie zabójczego wirusa: przerzucenia uwagi służby zdrowia z leczenia ogólnego na kowid. Jaki jest sens z takimi priorytetami, skoro dziennie umiera na koronawirusa z 10 osób a na raka 20-30 razy tyle? W dodatku nie wiadomo jak leczyć kowida, a z rakiem to wszystko mówi, że można – a decyduje o tym wczesne jego wykrycie. A tu spadek wykrycia o 20-30% procent. Fundowany przez system. Są trzy możliwe powody tego stanu rzeczy. Pierwszy – oczywiście teoretyczny – to taki, że kowid… zabija raka. No bo skoro jak się tylko pojawił, to od razu spadła ilość wydawanych kart onkologicznych, czyli zdiagnozowanego nowotworu. To oczywiście absurd, ale przypominam tę korelację dla logicznej perspektywy. Kolejne dwa powody są rzeczywiste i łączne. Pierwszy to taki, że ludzie po prostu boją się w kowidzie chodzić do lekarza, bo tam złapią wirusa (około 30% zakażeń to tam). W związku z tym nie dają sobie szans na wykrycie raka. Ale jak mają sobie dać szansę? Przez telefon, w ramach teleporady? Drugi możliwy powód to organizacja służby zdrowia. Ta nastawiła się na łowienie kaszlących i oddzielanie ich od tych pozytywnych koronawirusowo. Do szpitali nie przyjmą jak nie przejdziesz testów. Jak się zgłosisz to odeślą. Pełno tego w mediach, że służba zdrowia jest skoronowirusowana. Mamy szpitale jednoimienne, a te wieloimienne, albo innoimienne się dopiero rozkręcają. Tak samo jak diagnostyka. Można powiedzieć, że czynnik drugi – panika społeczna – jest taki, że ludzie sami sobie winni. Napotkać można w mediach lekarzy, co to pomstują na spanikowanych pacjentów, że robią błąd bojąc się korony w szpitalach i przychodniach. Ale ci sami lekarze codziennie straszą, szczególnie grupy najbardziej podatne na raka, że jak nie założysz maski w tramwaju/sklepie/domu/samochodzie to sam padniesz i zakazisz innych. To jak jest, pany? Z jednej strony głupie babcie się nie zgłaszają, a z drugiej dziadka w kajdanki i twarzą na glebę na przystanku, bo nie ma maski? To są prawdziwe ofiary koronawirusa. Najgorzej, że mimo swej masy (wielokrotnie przekraczającej ofiary korony) będą dla publiczności niewidoczne. Rak jest banalnie niemodny, nie wywołuje strachu, bo trwa od lat, w mediach – nieobecny, nie można się nim zakazić i wiadomo, że prędzej czy później trzeba na coś umrzeć. Co innego koronawirus – modny, nowy, wzbudza niepewność i strach, bo – tak mówią wszędzie – można się od niego ustrzec, a zbija tak jak widać w telewizji. Dlatego trzeba sobie i innym zafundować distancing, maseczking i lockdawning. Kto policzy ofiary niezdiagnozowanego raka z powodu przestawienia służby zdrowia na naszego nowego epidemiologicznego celebrytę? Nawet jak ktoś znajdzie jakąś korelację to wyjdzie ona za parę miesięcy, rozłożona w czasie, bo niezdiagnozowani nie umrą za dwa tygodnie. A jak umrą – proszę bardzo. Przecież to rak piersi czy prostaty był. To, że trzeba łazić w tych maseczkach to pikuś, to, że zaduszono gospodarkę to już jest coś. Ale to, że skazano tysiące ludzi na śmierć z powodu zmiany priorytetów służby zdrowia, to tego nie można zapomnieć. Jeżeli w ogóle ktoś to będzie chciał pamiętać. Jerzy Karwelis Więcej wpisów na blogu Dziennik zarazy. Źródło:
Inną postacią są guzki o charakterze nietorbielowatym, czasami z dużą ilością pigmentu, późno wrzodziejące. Objawy raka podstawnokomórkowego skóry mogą być związane z płytkimi owrzodzeniami na czole lub nosie z nieregularnymi i źle zaznaczonymi granicami. Z jednej strony wydaje się, ze niepokojąca zmniejsza się, a z drugiejPisze tego posta na gorąco, bo cała aż się trzęsę. Dziś jak zwykle w przerwie w pracy przeglądałam serwis informacyjny, a tam new jakiego dawno nie widziałam. Kopara mi opadła. Pewna mądra mama w Texasie wpadła na pomysł łatwego zarobku na dziecku. To akurat mnie nie dziwi, bo rodzice potrafią wykorzystywać swoje dziecko dla osiągnięcia własnych korzyści materialnych. Zszokował mnie sposób i krzywda, niewyobrażalna krzywda jaką zrobiła dziecku. Otóż owa mamusia ogoliła córkę na łyso i umieściła jej zdjęcie w sieci jakoby zbierała pieniądze bo dziecko ma raka!! Czy wy to ogarniacie? Bo ja nie bardzo. Ta kobieta chyba nie zdawała sobie sprawy co to znaczy mieć chore dziecko, a co dopiero chore na raka. I ludzie współczuli i wpłacali. Uzbierała 10 tys. dolarów gdy zaciekawiła pomoc społeczną i miejscowego lekarza. Prawda wyszła na jaw, a ona już nie jest już matką. Źródło- Choć sama nie mam dzieci (pierwsze w drodze) pracuję w miejscu gdzie choroba to codzienność. Przychodzą do nas nie tylko starsi, ale i rodzice z małymi dziećmi nawet kilku miesięcznymi. Nawet sobie nie wyobrażacie jaki ci ludzie przeżywają dramat, ile wylali łez, ile nie przespali nocy. Gdy widzę maleństwo 4-5 letnie, które ma porażenie mózgowe i jest w zasadzie roślinką, albo naszą ostatnią podopieczną- 9 letnią dziewczynkę z guzem mózgu nieoperacyjnym, która ma przerzuty do kości, zadaję sobie pytanie- Boże ile ci ludzie (rodzicie i dzieci) mają w sobie siły, by walczyć o każdy oddech, o każdy dzień? Gdybym sama miała tak chore dziecko nie wiem czy bym podołała. Ogromnie podziwiam takich rodziców, którzy walczą z całych powiem wam jedno, gdyby moje dziecko było ciężko chore stanęłabym bym na rzęsach, żeby je ratować. Może kraść bym nie poszła, ale jeśli trzeba byłoby wyprzedać majątek czy płaszczyć się w mediach bądź u znanych ludzi, choćby mnie wyrzucali drzwiami wchodziłabym oknem. Kochający rodzic dla dziecka zrobi wszystko. Nie zapomnę gdy bratanica mojej koleżanki urodziła się z wadą serca, którą miało tylko czworo dzieci w Polsce. Pukali gdzie się tylko dalo, byli nawet w TVN prosić o pomoc, bo operacja w Niemczech miała kosztować bodajże 60 tys. euro. Szarego człowieka na to nie stać. Nagrali film, w którym opowiedzieli historię oczami taty, który cierpi z powodu krzywdy dziecka. Na ich miejscu zrobiłabym to samo. Powiedzcie mi zatem jak okrutnym trzeba być człowiekiem, jak nie mieć serca, by wmawiać ludziom tak potworną chorobę dziecka tylko po to, by wyłudzić pieniądze. Dla mnie to jest straszne. Jaką traumę to dziecko będzie miało. Może kiedyś znajdzie tą ulotkę z własnym wizerunkiem, a w niej przeczyta, że miało raka i matka zbierał na nie pieniądze. Tyle tylko, że to brednie. Jakbyście się poczuli, gdyby wasza matka czy ojciec posłużyli się wami, by w imię solidarności społecznej i współczucia wyłudzić pieniądze? Gdyby powiedziano wam, że macie udawać chorych, cierpiących i umierających? Dla mnie taka kobieta nigdy nie powinna mieć dzieci. Nie jest godna tego. Na szczęście odpowiednie służby szybko się zorientowały w czym rzecz i zdążyły na czas, bo strach myśleć do czego ona mogła się posunąć. Odebrano jej prawa rodzicielskie- słusznie? Jak najbardziej. Za coś takiego to moim zdaniem mimo wszystko niewielka kara. Powinna odbyć co najmniej półroczne prace społeczne w jakimś hospicjum, szpitalu z oddziałem onkologii dziecięcej, by na własne oczy zobaczyć, co to znaczy nowotwór u dziecka. Takie kobiety nie powinny mieć zdolności do rodzenia. Mam nadzieje, że los da jej jeszcze porządną nauczkę. Czekam na wasze opinie. Buziaki
Rokowanie w tym nowotworze nie jest dobre. Tylko 5 proc. chorych ma szanse przeżyć 5 lat od rozpoznania choroby. Na drobnokomórkowego raka płuca zazwyczaj chorują osoby między 65. a 70. rokiem życia. - Coraz częściej nowotwór ten jest jednak wykrywany u młodych ludzi, widujemy pacjentów nawet przed czterdziestym rokiem życia. Modlitwa o zmianę życia i cud. Panie Jezu, staję przed Tobą taki, jaki jestem. Przepraszam za moje grzechy, żałuję za nie, proszę, przebacz mi. W Twoje Imię przebaczam wszystkim, którzy cokolwiek uczynili przeciwko mnie. Wyrzekam się szatana, złych duchów i wszelkich ich dzieł. Oddaję się Tobie, Panie Jezu, całkowicie, teraz iNowotwory dotyczą też ludzi młodych, dlatego badania pomocne w ich wczesnym wykryciu warto wykonywać w każdym wieku - przekonują organizatorzy Ogólnopolskiej Kampanii #WczesneWykrycieToŻycie z okazji obchodzonego w sierpniu Miesiąca Osób Młodych Chorych na Raka.
Epidemiologia nowotworów w Polsce. Etiologia, naturalny przebieg choroby, częstość i struktura zachorowań na raka w Polsce są zależne od wieku, a ryzyko zachorowania i zgonu wzrasta wykładniczo z wiekiem. Do 20 roku życia nowotwory występują z częstością ok. 10 zachorowań na 100 000 populacji w tym wieku. 3WjxO.